Mijmeringen over mijn meute

Eens ……………………. waren wij een jagende meute, met een 20-tal Basset Bleu de Gascogne. Er werd gejaagd op konijn. Het ging mij niet zozeer om de prooi, eigenlijk helemaal niet, maar om het spel tussen de honden en het wild. Konijnen zijn kien in het verzinnen van trucs om hun belagers om de tuin te leiden. En dat is leuk om te zien hoe de honden dat dan weer moeten oplossen.

De Basset Bleu de Gascogne is een tamelijk langzame hond tijdens de jacht en drijft het wild daardoor ook langzaam op. Omdat je vaak op dezelfde terreinen jaagt, kennen de konijnen de meute dan ook. Dit ras is dermate langzaam, zodat ze nooit een gezond konijn te pakken kunnen krijgen. Enkel een ziek konijn valt ten prooi.

Maar ……………………. dit was eens.

Nu zijn we een oude, voor het grootste deel minder valide en inmiddels snel uitstervende, meute. Ging vroeger de hele meute in één keer mee, nu is de rest, wat nog over is, verdeeld in kleine groepjes. Ieder groepje in zijn eigen tempo, met zijn eigen beperkte afstand. Gejaagd wordt er niet meer. Nou ja, tijdens de dagelijkse wandeling zijn er nog 2 koppels die ik wel eens laat gaan, om ze nog even aan hun trekken te laten komen, zolang zij het lichamelijk nog aankunnen.

Een meutehond heeft geen gelukkige dag gehad, als hij niet heeft kunnen speuren.

Het hoeft helemaal geen lang spoor te zijn om hem gelukkig te maken. Als hij maar heeft KUNNEN speuren. Dit zit nu eenmaal al eeuwen lang in zijn genen. En wild zit er altijd wel in het veld. Dus kunnen we dan ook aan zijn behoeften voldoen.

Ik ga bijna dagelijks met ze het veld door. Ik heb daarvoor terreinen tot mijn beschikking, verdeeld over bouwland en weiland, waarvan het bouwland maar een deel van het jaar beschikbaar is.

Doordat er sinds jaren al niet meer gejaagd werd met de meute, hebben de honden ook maar haas toegevoegd op hun jachtlijst.

Op eigen terrein hebben we konijn, maar in het veld zit hoofdzakelijk haas, soms konijn. Maar ook ree, vos en veel kleinwild, zoals bunzing en zijn kleinere soortgenoten. Er zit ook veel gevogelte, maar daar wordt niet naar omgekeken. Alleen konijn en haas staat op hun verlanglijstje.

Zodra ik een veld in ga met ze, merk ik direkt aan de honden of er ergens konijn of haas is. Sporen worden nauwkeurig uitgewerkt. En groot is het feest als ze er eentje opstoten. Zolang die maar binnen het toegestane veld blijft, is het lol. Gaat deze naar een ander terrein, dan is de jacht voor de honden ten einde. Dan blaas ik ze terug. Wat hoe langer hoe moeilijker gaat, omdat hun gehoor afgenomen is. Werkte ik in het verleden veel met gebaren, heeft ook bij slechtziende honden geen zin meer. Ik moet dus hoe langer hoe alerter worden, om ze voor ongevallen te behoeden. Dit was in het verleden geen punt. Toen hielden de honden MIJ in de gaten. Als ik ze niet snel genoeg kon volgen tijdens de jacht, kwamen ze op hun spoor terug om mij te zoeken. Zodra ik weer in zicht was, draaiden ze ogenblikkelijk weer om, hun jacht verder te vervolgen. Teamgeest. Zeer sterk aanwezig bij een meutehond.

Soms was het moeilijk. Peentjes zweten zo gezegd. Maar altijd weer een spannend en mooi samenspel. En een tevreden einde. Alhoewel er toch altijd wel honden waren die er geen genoeg van konden krijgen.

Bleus zijn zeer spoorvast. Tussen de vele konijnen die vaak aanwezig waren, zelfs ook duidelijk zichtbaar, moest er altijd ééntje uitgekozen worden om te volgen. Dan was het prachtig om te zien dat de rest van de konijnen wist dat ze rustig hun bezigheden konden vervolgen en zich dan ook niet aan de meute stoorden.